Owoc jest czerwonopomarańczowy, o średnicy od 1,5 do 9 cm i przypomina pomidor, z czterema listkami po spodniej stronie. Miąższ jest lekko twardawy, bardzo słodki i ma konsystencję galaretowatą. Owoce są jadalne zanim w pełni dojrzeją, ale pełnię smaku uzyskuje się, dopiero gdy zmiękną po zerwaniu.
Za każdym razem gdy podróżuję po Azji, dostrzegam i próbuję nowych rzeczy, o których chciałbym napisać. Tym razem skoncentruję się na egzotycznych owocach Azji, których przeciętni Europejczycy nie znają. Bogate w witaminy i substancje odżywcze tropikalne skarby, które wsprawiają w dobry humor, to temat który koniecznie należy omówić. Mangosteen, lanzones, rambutan, jackfruit, liczi, longan, karambola, santol, pomelo, salak, marang, czy durian – to tylko niektóre ze wspaniałych darów natury, czekających na podróżników. Wstęp Podróżując po Azji, zawsze urzeka mnie wspaniała przyroda, interesująca kultura i bogactwo smaków. Ilekroć podróżuję po tym pięknym, rozległym kontynencie, zawsze dostrzegam nowe rzeczy, o których chciałbym napisać, i dlatego tym razem skoncentruję się tylko na tropikalnych owocach Azji, które były wyśmienite. Młoda Filipinka sprzedająca owoce na bazarze. Europejczykom zazwyczaj wydaje się, że w dobrze zaopatrzonych krajach europejskich, gdzie sklepy są przepełnione towarami z całego świata, nie ma takiej rzeczy, której oni by nie spróbowali. To podejście jest jednak bardzo błędne, dlatego że podróżując po Filipinach, Borneo, Kambodży czy Tajlandii, spróbowałem wiele rodzajów owoców, które są nieznane w Europie. Azja jest pod tym względem bardzo bogata, gdyż potrafi oczarować białych podróżników darami natury, które są na wyciągnięcie ręki. Bogactwo, dobrobyt, spokój i zdrowie, nie zawsze są synonimami pieniędzy. W moim artykule zamierzam krótko opowiedzieć o kilku tropikalnych owocach Azji, ze zdjęciami i kilkoma informacjami na temat ich wyglądu, smaku, pochodzenia i korzyści zdrowotnych. Zdaję sobie też sprawę, że nie jestem w stanie opisać wszystkich tropikalnych owoców Azji, lecz postaram się uwzględnić jak najwięcej. Poniższe nazwy mogą być różnie odebrane przez Azjatów z różnych części tego kontynentu, gdyż niektóre nazwy owoców są używane na Filipinach, a inne w Malezji czy w Tajlandii. Cukrzykom natomiast radzę dowiedzieć się, które owoce są dla nich nie wskazane w dużych ilościach, gdyż w moim artykule wspominam o tym jedynie powierzchownie. Stragan owocowy Azji. Na zdjęciu między innymi mangosteen, rambutany i mango. Tropikalne owoce których nie będę omawiał Nie zamierzam jednak opisywać tych tropikalnych owoców Azji, które są szeroko dostępne i przez to pospolite w Europie, gdyż chcę aby mój artykuł był ciekawy. Na szczęście wiele tropikalnych owoców z wielu kontynentów jest już dostępnych w Europie, lecz ciągle nie wszystkie. Azjatyckimi owocami dostępnymi w Europie są dziś mango, które pochodzą z rejonów Birmy i wschodnich Indii; a także kiwi, które pochodzą z Chin, z okolic rzeki Yangcy. Niepodzianką może się także okazać pochodzenie bananów, których jest na marginesie wiele rodzajów, i to nie tylko żółtych, ale także czerwonych. Banany pochodzą z Azji południowo-wschodniej, i są rozpowszechnione na wszystkich kontynentach. Na przykład figi także pochodzą z Azji, lecz owoce te bardzo często rosną w sprzyjających im klimatach Grecji i Bułgarii, i z tego powodu też nie będę ich opisywał. Bardzo powszechnymi owocami są też brzoskwinie, które pochodzą z Chin, oraz morele z Armenii; lecz tak jak w poprzednich przypadkach, te owoce także rosną w południowej Europie, gdzie jest ich pod dostatkiem. Europejczykom dobrze są też znane winogrona, których żródła pisane nawiązują do pochodzenia jednego rodzaju z Turcji i innego z Ameryki Północnej. Nie będę więc opisywał owoców, które każdy Polak może kupić w sklepie. Banany na drzewie to częsty widok w Azji południowo-wschodniej. Podróżując po Azji widziałem też wiele tropikalnych owoców, które są do pewnego stopnia powszechne w Azji i w Europie, lecz pochodzą z Ameryki łacińskiej. Z tego powodu nie będę opisywał passion fruit, papai, awokado oraz dragon fruit, gdyż owoce te pochodzą z Ameryki centralnej i południowej. Co prawda będąc w Malezji zrywałem passion fruit z drzewa, będąc na Filipinach pojechałem na plantację dragon fruit, a gdy podróżowałem po Sri Lance i Birmie, sam strącałem papaję z drzew. Jednak owoce te nie są azjatyckie, dlatego opis ich pozostawiam podróżnikom specjalizującum się w podróżach po Ameryce łacińskiej. Będąc na filipińskiej wyspie Guimaras próbowałem też owoców chico, lecz te także pochodzą z Meksyku i Ameryki centralnej, mimo że rosną w każdym klimacie tropikalnym, w tym w Azji. Bardzo ciekawym doświadczeniem było też dla mnie gdy na Filipinach spróbowałem guyabano (soursop, sustard apple), który także pochodzi z Ameryki Południowej. Arbuzy natomiast pochodzą z pustyni Kalahari w Afryce, mimo że są uprawiane w Azji i w południowych stanach USA. Melony także są afrykańskie, choć jest ich pełno w Europie i w Azji. Oto moja lista egzotycznych owoców Azji: Liczi – to owoc pochodzący oryginalnie z Chin, który jest także bardzo popularny w Indiach i w Azji południowo-wchodniej. Liczi rośnie na wiecznie zielonych drzewach osiągających czasem 30m wysokości. Liczi jest bardzo rozpowszechniony na azjatyckich bazarach, z powodu słodkiego smaku, przypominającego winogrona, z dodatkiem smaków cytrusa i wody różanej. W środku znajduje się czarna pestka, a dookoła niego biało-różowy owoc, słodki, miękki i odświeżający w gorącym, tropikalnym klimacie. Liczi jest bardzo popularnym deserem w Tajlandii, a owoc ten jest często dodawany do lodów, jest konserwowany, oraz przerabiany na soki i napoje gazowane. Ja będąc na Filipinach próbowałem też herbaty z Liczi, także owoc ten ma wiele zastosowań. Liczi jest tym owocem, którego nigdy nie ma się dość. Liczi na bazarze Azji. Liczi ma wiele zalet. Jest on bogaty w błonnik pokarmowy co dobrze działa na trawienie. Poza tym posiada on dużo fosforu, magnezu, cunku i miedzi, co dobrze wływa na kości. Liczi zwiększa także odporność gdyż jest bogaty w wiaminę C, reguluje ciśnienie i jest dobry na serce. Istnieją jednak doniesienia, że setki indyjskich dzieci zmarło z powodu zjedzenia dużej ilości liczi na pusty żołądek. Ważną informacją jest też to, że lichi jest otoczony cienką i gładką, różową skórką, co różni go od rambutana, o którym opowiem poniżej. Rambutan – to owoc, który najbardziej przypomina liczi, lecz między tymi owocami jest kilka różnic. Przede wszystkim rambutan pochodzi z Malezji i Indonezji, a nie z Chin, jak liczi. Poza tym drzewa rambutana osiągają tylko około 5m, skórka rambutana jest grubsza i pokryta małymi krzakami, a sam owoc jest też trochę większy i nie aż tak słodki jak liczi. Rambutan także posiada wiele witamin, w tym żelazo i witaminę C, lecz posiada trochę więcej kalorii i więcej błonnika. Tak samo jak liczi, rambutan ma czarną pestkę, otoczoną delikatnym białym owocem, choc nie tak delikatnym jak liczi. Po lewej stronie widzimy rambutan, a po prawej marang. W tyle leżą lanzones. Longan – to kolejny krewny liczi, który niedoświadczonym podróżnikom ciężko będzie odróżnić. Longan także pochodzi z Azji południowo-wchodniej, lecz jest trochę mniejszy od liczi. Rozmiarem przypomina oliwkę, ma twardą, jasnobrązową skórkę, także ma czarne nasiono (pestkę), oraz ma smak i budowę podobną do liczi. Ja uważam, że jest bardziej podobny w smaku do rambutana, gdyż jest tak samo galaretowaty i bardziej cierpki. Longan jest tak bogaty w witaminy, że był używany w tradycjnej medycynie chińskiej do poprawy skóry, zdrowia serca i zachowania spokoju. Jest on bardzo bogaty w witaminę C i jest źródłem potasu i kwasu fenolowego, przeciwutleniacza o właściwościach przeciwgrzybicznych, przeciwwirusowych i przeciwbakteryjnych. Longan – bliski krewny liczi. Lanzones / Langsat – to owoc, którego nigdy nie zabraknie na bazarach Filipin, lecz niestety w Europie pojawia się on rzadziej niż prawda w brytyjskiej polityce. Lanzones (nazwa filipińska), czy Langsat (nazwa malajska) pochodzi z zachodniej Malezji i jest najbardziej popularny na Filipinach i w Indonezji. Lanzones rosnące na Flipinach są sezonowe i występują na południowych wyspach. Jest on sprzedawany w pęczkach przypominających winogrona, lecz owoce Lanzones są około dwukrotnie większe. Lanzones są w kolorze jasno beżowym, a pod cienką skórką znajduje się biały, delikatny owoc podzielony na segmenty, który jest słodki. Pomimo że w smaku jest czasem porównywany do grejpfruta, to jest mniej gorzki i nieprzepełniony sokiem. Wewnątrz niektórych segmentów lanzones znajdują się ciemne nasiona. Kilka razy je przegryzłem gdyż są miękkie, ale są one bardzo gorzkie. Sam owoc lanzones jest bardzo orzeźwiający, lekki na żołądek i stanowi bardzo zdrowy i smaczny deser. Należy jednak koniecznie umyć po nim ręcę gdyż jest bardzi lepki. Lanzones jest jednym z moich ulubionych tropikalnych owoców. Ma on bardzo dobry smak, słodycz i pewien charakter, którego nie ma w europejskich owocach. Lanzones stanowi bardzo zdrową dietę i jest dobry na trawienie, gdyż posiada wiele witamin i korzystne składniki odżywcze. Zawiera minerały, takie jak żelazo, cynk, potas, fosfor, magnez, mangan, miedź i wapń. Lanzones / langsat i mango. Mangosteen – to kolejny tropikalny owoc, znany także jako purpurowy mangosteen. Pochodzi on z Malezjii Indonezji, lecz jest też rozprowszechniony na Filipinach i Sri Lance. Mangosteen jest okrągły, purpurowy i pokryty zielonym kielichem, który utrzymuje go na łodydze. Zewnętrzna skórka owocu jest gruba i gumowata, natomiast wewnątrz zanjdują się słodkie, smaczne, śnieżnobiałe segmenty podobne do wzoru pomarańczy. Każdy segment zawiera od jednego do czterech nasion o bardzo gorzkim smaku. Na Filipinach mangosteen rośnie głównie na Mindanao, skąd jest zawożony do innych części kraju. Mangosteen silnie pachnie i ma lekko kwaśny smak, który według niektórych podróżników przypomina mieszankę pomarańczy i brzoskwini. Z mojego doświadczenia, przygoda z mangosteen zaczyna się od jego obierania, gdyż trzeba mocno nacisnąć aby wydobyć biały owoc podzielony na białe segmenty. Trzeba go też ostrożnie jeść, gdyż gorzkie pestki są czasem ogromne a przegryzienie ich nie jest przyjemne. Co do informacji zdrowotnych, które udało mi się znaleźć na temat tego owocu, to mangosteen jest niskokaloryczny i bogaty w błonnik, oraz ma wiele niezbędnych składników odżywczych, mimo że nie zawiera tłuszczów nasyconych ani cholesterolu. Zawartość potasu pomaga kontrolować tętno i regulować ciśnienie krwi, co z kolei pomaga w zapobieganiu udarom i chorobom wieńcowym. Mangosteen pomaga również regulować cykl menstruacyjny, schudnąć i poprawić zdrowie skóry. Obecne w nim są także zdrowe ilości manganu i magnezu, a nowe badania sugerują, że ksantony – silny przeciwutleniacz występujący prawie wyłącznie w mangostanie – ma właściwości zwalczające ból, alergie, infekcje, choroby skóry i zmęczenie, jednocześnie wspierając zdrowie jelit. Mangosteen – delikates Azji. Mangosteen zawiera także witaminę C oraz posiada witaminy z grupy B, takie jak tiamina, niacyna i kwas foliowy, i które pomagają organizmowi metabolizować węglowodany, białko i tłuszcze. Generalnie mangosteen został uznany za bombę witamimową, choć spotkałem się też z opinią aby jeść mangosteen z umiarem, ponieważ zawiera fruktozę, która może być szkodliwa dla zdrowia w nadmiernych ilościach. Santol (katon) – ja santol nazywam “inną odmianą mangostina”. Owoc Santol jest okrągły, soczysty i osiąga wielkość jabłka. Wewnątrz owocu santol znajdują się od 3 do 5 białych soczystych segmentów z brązowymi nasionami, które są niejadalne. Na filipińskich bazarach widziałem wiele santoli, które są przeważnie dostepne w dużych ilościach. Smak owocu jest nieco kwaśny gdy ten jest niedojrzały, dlatego z santoli często robi się marmoladę, oraz dodaje się do niego trochę soli. Jednak gdy jest dojrzały, owoce nabierają słodkiego smaku. Drzewa santolu są wysokie, gdyż osiągają od 15m do nawet 45m wysokości, i są pokryte bujnymi, zielonymi liśćmi. Każde drzewo jest też bardzo wydajne, gdyż rodzi od około 18000 do 24000 owoców. Poza tym santol dzieli się na dwa główne typy: żółty i czerwony. Czerwone santole są większe i mają twardszą skórkę, a żółte santole są słodsze. Santol, zwany takżę “dzikim mangosteenem” znajduje się w prawym górnym rogu. Według informacji zdrowotnych, które udało mi się znaleźć, to niektóre części rośliny santolu mają właściwości przeciwzapalne. Stosuje się je w leczeniu biegunki i czerwonki. Aromatyczny korzeń jest również silnym lekarstwem na biegunkę. Korzeń santolu natomiast dobrze działa na żołądek. Santol zawiera wiele witamin z grupy B i C, a zatem może zapobiegać szkorbutowi, oraz jest doskonałym przeciwutleniaczem, który pomaga zapobiegać chorobom układu krążenia, udarom i nowotworom. Ponieważ santol zawiera dużo witamin z grupy B, poprawia nasz nastrój, przyspiesza metabolizm i zawiera kwas foliowy. Santol to samo zdrowie. Jackfruit – był jednym z moich ulubionych owoców. Podróżując po Filipinach, Tajlandii czy Malezji widziałem mnóstwo jackfruitów, zarówno na bazarach, jak i dzikich rosnących w dżunglii. Jackfruit pochodzi z południowo-zachodnich Indii, gdzie jest go najwięcej, lecz potem rozprzestrzenił się także do Azji południowo-wschodniej; głównie na Filipiny, Tajlandię, Malezję i Indonezję. Generalnie jackfruit najlepiej czuje się w ciepłym, tropikalym klimacie, dlatego rośnie też w Ameryce południowej, Afryce oraz w Australii i niektórych południowych stanach USA. Przemierzając dzikie tereny Filipin widziałem ogromne drzewa, z których zwisały duże, zielone, podłużne owoce o nierównej powierzchni. Wewnątrz jackfruit zawiera wiele jasnożółtych, pulchnych bulw, które są jadalne i połączone w jednym rdzeniu. Po jego przekrojeniu bulwy trzeba wydostać z środka, gdyż są dodatkowo przytwierdzone do otaczającej żółtej masy. Każda żółta bulwa ma w środku jedno nasiono, które można również gotować, oraz nawet mielić na mąkę. Na Filpinach widziałem jackfruit, który ważył około 50kg i mierzył około 1 metra, lecz zazwyczaj owoce te są mniejsze i nie ważą więcej niż 10-20kg. Jackfruit, który zobaczyłem wiszący na drzewie, w dżungli na Filipinach. Dodadtkowo jackfruit jest bardzo dobrym zastępnikiem mięsa, gdyż ma teksturę podobną do kurczaka, i pomimo że owoce są słodkie i ładnie pachną, to jednocześnie jackfruit ma dość neutralny zapach, i dlatego jest używany w wielu różnych potrawach. Jackfruit jest przygotowywany na słodko i ostro, w kuchni indyjskiej i malajskiej, i jest też pakowany do puszek, choć głównie jest jedzony jako słodki i bardzo zdrowy deser. Według ekspertów od żywienia, jackfruit mógłby wykarmić cały świat w łatwy sposób, gdyż nie trzeba go uprawiać na roli, rośnie wszędzie w tropikalnym klimacie, a jedno drzewo potrafi wyprodukować aż trzy tony jedzenia rocznie. Tylko z powodu tej jednej rośliny, uważam że nigdy nie powinno być głodu w większości Afryki i na Subkontynencie Indyjskim. Co więcej, jackfruit jest tą rośliną, która nie tylko potrawiłaby wyżywić czarną ludność świata, ale też wspaniale współgra ze środowiskiem naturalnym. (No cóż, głód jest taktyką wojenną, zaplanowaną na kontrolowanie narodów na bazie podstawowych potrzeb.) Wielki jackfruit, na bazarze w Cebu City. Filipiny. Jeśli chodzi o witaminy i korzyści zdrowotne, to uważam że jackfruit zawiera całą aptekę, przekazywaną w homeopatyczny sposób. Jackfruit poprawia trawienie, jest dobry na kości, jest korzystny na wzrok i kondycję skóry, zapobiega rakowi, jest dobry na serce i system odpornościowy, oraz daje energię. Jackfruit jest bogaty w witaminę C i B, a mielone nasiona jackfruit dodane do potraw są bogate w żelazo, wapno, potas i proteiny. Jackfuit należy jednak wiedzieć jak kroić, i uważam że podróżnicy powinni zostawić to zadanie Azjatom, którzy są w tym po prostu lepsi. Marang – to „mała wersja jackfruita”, czyli owoc który wygląda podobnie, ale jest mniejszy, delikatniejszy, a w środku znajdują się białe bulwy, a nie żółte. Gdy marang jest dojrzały, można go otworzyć palcami, i jest on bardzo popularny na bazarach Filipin i Borneo, skąd pochodzi. Na początku marang nie pachnie zbyt zachęcająco, dlatego uważam że lepiej jest go otwierać na zewnątrz, mimo że nie śmierdzi tak drastycznie jak durian. Słodki zapach białych bulw maranga kojarzy mi się z połaczeniem bananów z gruszkami i jackfruit. Pestki natomiast mogą być prażone lub gotowane,co także jest dobra przekąską. Marang – słodki, pyszny, i łatwy w obieraniu. Marang jest bogaty w witaminę A i C, beta-karoten, białko, tłuszcz, węglowodany, wapń, żelazo, fosfor i retinol. Marang oprócz słodkiego smaku i przygody związanej z obieraniem, lub nawet odkrywaniem tego owocu, obniża też ciśnienie krwi oraz jest dobry na serce. Osoby chore na cukrzycę powinny jednak zasięgnąć opinii lekarza, czy mogą jeść marang, lub w jakich ilościach. Noni – to mały owoc pochodzący z Azji i Australii, który rośnie także na Hawajach na małych zielonych krzakach. Jest przeważnie używany do produkcji soków, choć nie tylko. Czasem jest on krojony na pół, a następnie jego delikatny biały owoc jest jedzony łyżką. Jednak najczęściej jest wyciskany i pity, niż jedzony. Sok z noni jest niestety mdły, dlatego często jest mieszany z innymi sokami, takimi jak sok winogronowy lub brzoskwiniowy, lub dodaje się do niego syrop owocowy. Noni jest też sprzedawany w proszku i kapsułkach jako zdrowy dodatek do jedzenia, choć należy się upewnić czy jest zdrowy dla kobiet ciężarnych i karmiących. Czytałem też, że noni nie jest bezpieczny dla osób z chorobami nerek. Poza tym noni pomaga na artretyzm, zmniejsza ból i opuchliznę, oraz posiada kilka związków, które mają właściwości antyrakowe. Noni – smak i zdrowie na wyciągnięcie ręki. Durian – to duży owalny owoc pokryty groźnymi kolcami, który waży do ponad 3kg. Przy groźnych kolcach ciężar owocu jest wystarczający aby przebić skórę, dlatego trzeba go trzymać w grubych rękawicach. Sam wygląd duriana wygląda na niebezpieczny, lecz to nic w porównaniu z jego smrodem, który jest tak mocny, że nawet przenika przez jego grubą skórę. Duriana nie można wnosić do hoteli, na stacje metra, ani do innych miejsc publicznych. W Malezji za wnoszenie durianów do hoteli widziałem kary, a taksówki w Singapurze też nie chcą go przewozić, dlatego że smród pozostaje na długo. Durian jest popularną i bardzo zdrową przekąską w Azji południowo-wschodniej, mimo że nieładnie pachnie. Jeśli chodzi o smak to ciężko jest go opisać gdyż durian jest tak unikalny. Nie radzę jednak jeść duriana zaraz po zerwaniu, i to nawet wtedy gdy jest już dojrzały, gdyż wtedy jest ciągle gorzki i twardy. Warto trochę poczekać, aby przejrzał trochę, nabrał koloru żółtego wpadający w pomarańczowy, gdyż wtedy jest słodki i miękki. Smak duriana ciężko jest opisać, lecz ja go określam jako miksturę gorzkiego, słodkiego i kremowego. Każdy durian składa się najczęściej z 3-5 dużych, żółtych segmentów, w których znajdują się ogromne pestki. Smród jednak zawsze pozostaje, dlatego po zjedzeniu duriana nie radzę nikogo całować. Przekrojony durian. Durian jest bogaty w witaminę C, jest dobry na gorączkę, podrażnienia skóry oraz żółtaczkę. Durian jest też dobry jako środek antyrakowy, jest dobry na serce, oraz walczy z infekcjami, i kontroluje poziom cukru we krwi. Podróżując po Azji południowo-wschodniej zauważyłem, że z duriana jest robionych wiele smacznych deserów i napoi, oraz jest on czasem dodawany jako przystawka do głównych dań. W Malezji jadłem ciastka i lody z duriana, które były bardzo smaczne. Kupiłem też bardzo dużo wyśmienitej kawy z dodatkiem duriana, która podobno „była zbierana przez małpki proboscis”. Istnieje około 30 różnych odmian duriana, mimo że dla białego turysty i tak wszystkie wyglądają podobnie. Owoc pochodzi z Malezji, Indonezji i Borneo, choć są też farmy duriana na Sri Lance, w południowych Indiach, Kambodży, Wietnamie, Tajlandii i na chińskiej wyspie Hainan. Tajlandia jest największym eksporterem duriana, i posiada farmy, które uprawiają wiele jego gatunków. Nie radzę jednak chodzić pod drzewami duriana, dlatego że spadające owoce są niebezpieczne. Wyobraźmy sobie, że 3kg kamień pokryty kolcami spada komuś na głowę. Duriany na bazarze w Malezji. Uważam, że durian jest wspaniałym kulinarnym doświadczeniem Azji i należy go koniecznie spróbować. Jedni go pokochają, a inni będą się woleli trzymać z daleka. Nie radzę jednak białym ludziom własnoręcznego krojenia, gdyż trzeba wiedzieć jak to robić. Także krojenie durianów zostawmy Azjatom, gdyż oni mają w tym wprawę. Salak (owoc wąż) – to gatunek niewielkiej, zielonej palmy, pochodzący z Jawy i Sumatry w Indonezji, mimo że obecnie jest też uprawiany także w innych częściach Azji południowo-wschodniej. Salak można kupić na bazarach w całym regionie Azji południowo-wschodniej. Swoją nazwę „owoc wąż” zawdzięcza brązowej skórce pokrytej łuskami, która dodatkowo jest kłująca jak kaktus. Wewnątrz natomiast salak jest słodki, choć jednocześnie nieco kwaśny i bardzo soczysty. W środku owoce są białe, i zazwyczaj podzielone na 3 płaty, w których znajduje się niejadalna pestka. Salak jest najczęściej sprzedawany w pęczkach, i czasem, pod daniu napiwku tajskim czy malezyjskim sprzedawcom, chętnie go obierają. W Azji południowo-wschodniej salak to zdrowy „fast-food”, do którego Azjaci dodają sól lub cukier, choć istnieją raporty że owoc ten może powodować zatwardzenie. Z tego powodu radzę jeść dużo mango, bananów i cytrusów, a salak traktować jako dodatkową przekąskę. Poza tym salak jest używany do robienia dżemów i ciastek. Salak ma też wiele witamin, takie jak witamina C i A, oraz ma dużo składników odżywczych, w tym dużo błonnika, potasu, żelaza, wapnia, białka, cukrów i fosforu. Salak (owoc wąż), z Indonezji. Trzeba go koniecznie spróbować. Pomelo – to cytrus, który ja osobiście określam, jako „tropikalna wersja grejpfruta”, i który pochodzi z Azji południowej i południowo-wschodniej. Skórka pomelo jest miękka i łatwo się ją obiera, jest najczęściej koloru żółtego i zielonego. W środku znajduje się żółty lub czerwony owoc cytrusowy podzielony na wiele segmentów, który moim zdaniem nie różni się od grejpfruta. Pomelo w smaku jest słodki, ale też nieco kwaśny. Pomelo ma dużo witaminy C, B6, potas, błonnik, magnez, wapń, żelazo i cynk, aby wymienić tylko niektóre z nich. Pomelo pomaga na trawienie, wzmacnia odporność, i jest dobry przy leczeniu zatwardzenia i odwodnienia. Pomelo jest też dobry na włosy i skórę, pomaga w gojeniu się ran, jest dobry na kości, reguluje ciśnienie krwi, jest dobry na odchudzanie, i zapobiega skórczom. Dodam też, że bardzo łatwo jest pomylić pomelo z grejprutem, mimo że jest to inny owoc z tej samej rodziny. Pomelo pochodzi z Malezji i największycm cytrusem na świecie, natomiast grejpfut znaleziono na Barbados i jest drugim największym cytrusem. Na bazarze na Filipinach, przed pomelo. Często owoc ten jest sprzedawany na tackach, także nie trzeba obierać. Star fruit (karambola) – to tropikalny owoc Azji, który oryginalnie pochodzi z Indonezji, Malezji i Filipin, choć teraz jest uprawiany także w innych tropikalnych częściach świata. Karambola jest zielony i żółty, a swoją nazwę „owoc smok” zawdzięcza temu, że po przekrojeniu go na wiele części wygląda jak gwiazda. Smak karamboli jest kwaśny i cierpki, oraz słodki gdy dojrzewa. Smak karamboli jest też porównywany do mieszkanki jabłka, winogron, gruszek i cytrusów. W tym wypadku nie trzeba obierać owocu z jego woskowej skórki, gdyż cała karambola jest jadalna. Z uwagi na swój smak karambola jest dodawana do wielu napoi i deserów, a czasem można też zobaczyć jego żółtą gwiazdę na krawędzi szklanki w napojach alkoholowych. Moim zdaniem „gwiezdne owoce” są pyszne i na pewno trzeba ich spróbować. Mają one mało kalorii, są bogate w witaminę C, błonnik i przeciwutleniacze. Niestety są doniesenia, że osoby z zaburzeniami czynności nerek lub przyjmujące leki na receptę powinny skonsultować się z lekarzem przed zjedzeniem karamboli. Problem polega na toksynach zawartych w karamboli, które osoby ze zdrowymi nerkami mogą bez problemu wydalać, natomiast osoby z niewydolnymi nerkami zatrzymują toksyny karamboli w organizmie, co powoduje u nich poważne choroby. Gwiaździsty owoc (karambola), na bazarze w Malezji. Ponadto substancje występujące w owocach gwiaździstych mogą wpływać na mózg i powodować zaburzenia neurologiczne. Ta toksyczna substancja nazywana jest neurotoksyną. Dla większości ludzi owoce gwiaździste są jednak zdrowym i smacznym dodatkiem do diety. Po resztę rad na temat karamboli radzę się udać do lekarzy w Tajlandii lub na Filipinach. Calamansi – jest małym cytrusem pochodzącym z Azji południowo-wschodniej, który jest o połowę mniejszy od mandarynki. Jest przeważnie zielony, czasem żółty i pomarańczowy, i najczęściej jest używany do produkcji soków. Calamansi jest bardzo popularny w Malezji i na Filipinach, skąd pochodzi, lecz rośnie także w innych ciepłych zakątkach świata. Gdy podróżowałem po Malezji i Filipinach, zawsze był pod dostatkiem na bazarach, i często wyciskałem go do herbaty oraz piłem soki z niego. Calamansi, zwany także filipińską lemoniadą, jest często używany w kuchni, do różnego rodzaju potraw i herbat, a na Filipinach robią też z niego marmoladę i dodają do miodu. Podobno też kobiety Azji, chcące się wybielić, używają calamansi do wybielania skóry. W Chinach są kremy do wybielania skóry, na Filipinach są calamansi, jednak nie wiem czy działają w ten sposób. Najważniejszymi zaletami soku z calamansi jest wspomaganie układu odpornościowego i łagodzenia kwasowości w żołądku. Calamansi jest też dobry na skórę i jej oczyszczanie, na cukrzycę, układ oddechowy, oraz obniża poziomu cholesterolu. Przegląd tropikalnych owoców Azji, oraz niektórych pochodzących z Ameryki Południowej, jak np: dragon fruit i guyabano. Calamansi są w prawym dolnym rogu. Proszę zwrócić uwagę na czerwone banany, gdyż tej odmiany nigdy nie widziałem w Europie. Granat – jest dość dobrze znanym, lecz bardzo szczególnym owocem na mojej liście są granaty. Owoce te pochodzą oryginalnie z Iranu, lecz ja jadłem ich najwięcej w Armenii. W całym regionie kaukazu granaty stały się symbolem zdrowia, życia i kultury krajów tego regionu. Dziś granaty rosną także w Indiach, na Malajach, w Afryce, na Karaibach oraz w całym regionie śródziemnomorskim. Granaty są także obecne w mitologiii greckiej jako symbole odrodzenia i płodności, choć nie tylko. Owoc granatu był używany w całej historii i praktycznie każdej religii jako symbol głównych przekonań i ideałów ludzkości, mianowicie życia i śmierci, odrodzenia i życia wiecznego, płodności i małżeństwa oraz obfitości. W islamie Koran wspomina, że granaty rosną w ogrodach Raju, a w hinduizmie oraz w kulturze perskiej i chińskiej granat jest również uważany za symbol płodności i prokreacji, związany z boginiami ziemi. Granaty rosną na zielonych krzewach, o wysokości około 5-10m, i ciekawe jest to, że większość ludzi dobrze zna granaty, choć niewielu je próbowało. Granat wisząc na krzakach odzwierciedla się na tle innych owoców, gdyż jest wielkości dużej pomarańczy, jego gumowata skóra ma kolor rubina, oraz ma zielony kielich przy łodydze. Ponadto granat nie przypomina żadnego innego owocu, gdyż po otwarciu ukazuje się gęsty zbiór nasion położony wśród białej, gąbczastej masy. Co prawda biała masa otaczająca nasiona jest jadalna, to jednak celem są bordowe ziarna. Pomimo że soczyste nasiona granatów można jeść łyżką, aby nie zaplamiły palców i ubrań na bordowo, to jednak naczęjściej granaty są używane do produkcji soków i syropów, w celach zdrowotnych. Ja natomiast podróżując po Armenii i Gruzji widziałem też herbatę z granatów oraz wino z granatów. Granaty to dobry smak i samo zdrowie. Zdjęcie na górze zrobiłem w Armenii, natomiast dolne w Iranie. Według przeprowadzonych badań, granaty są jednymi z najzdrowszych owoców na świecie. Granaty mają dużo witaminy C i E, oraz więcej przeciwutleniaczy niż znajduje się w zielonej herbacie i czerwonym winie, co pomaga na przykład w usunięciu opuchlizny. Granaty pomagają też w walce z chorobą Alzheimera, poprawiają pamięć, oraz według przeprowadzonych badań hamują też rozwój raka prostaty. Sok z granatów może też zmniejszyć stan zapalny jelit i poprawić trawienie, jest dobry na trawienie, stany zapalne stawów, i jest bardzo dobry na serce. Poza tym sok z granatów pomaga na bezpłodność, i zwiększa poziom testosteronu, co wspomaga aktywność seksualną. Na Bliskim Wschodzie i w Indiach granaty były stosowane przeciwko cukrzycy, gdyż może pomóc zmniejszyć oporność na insulinę i obniżyć poziom cukru we krwi. Do tego sok z granatów polecam sportowcom, gdyż wzmacnia on wydajność, pomaga zmniejszyć ból, poprawia regenerację siły, i zmniejsza uszkodzenia spowodowane ćwiczeniami. Daktyle – to ostatnie owoce na mojej liście, i opisuję je także dlatego gdyż pochodzą nie z Azji południowo-wschodniej, ale z Azji zachodniej. Z tego co wiem to daktyle pochodzą oryginalnie z Iraku, lecz są dziś popularne także w Iranie, oraz krajach arabskich Afryki północnej. Według badań daktyle istnieją na Ziemi od około 50 milionów lat. Ja osobiście najlepszych daktyli próbowałem w Iranie, a niektóre zrywałem prosto z palmy, w perskich miastach. Podróżując także po takich krajach jak Egipt, Maroko, Tunezja, Kuwejt, Oman i wiele innych, na pewno będzie daktyli pod dostatkiem. Moim zdaniem daktyle są dla Arabów i Persów prawdziwym zbawieniem, gdyż palmy daktylowe, rosną w bardzo nieprzyjaznym, gorącym klimacie, ubogim w opady deszczu. Z tego powodu, na esktremalnie nieurodzajnej ziemi, daktyle stanowią gwarancję uniknięcia głodu, i dlatego nie ma przesady w tym, że Arabowie nazywają daktyle „chlebem pustyni”, natomiast palmy daktylowe są nazywane „drzewami życia” i „świętymi drzewami”. Obecnie jest na świecie około 100 milionów drzew daktylowych, w tym 90% w krajach MENA („Middle East and North Africa”). Na świecie istnieje ponad 3000 odmian daktyli, i różnią się one rozmiarem i kolorem. Irańskie daktyle. Zdjęcie to zrobiłem na ulicy, w mieście Tabas. Na marginesie, będąc na tradycyjnym bazarze w Teheranie należy koniecznie kupić sławne na całym świecie daktyle z Iranu. Daktyle są dobre zarówno gdy są świerze, prosto z drzewa, choć bardzo popularne są też suszone, gdy tracą około 25% wody. Daktyle są eksportowane na cały świat, lecz aby lepiej poznać użycie tych wspaniałych owoców, należy podróżować po krajach Bliskiego Wschodu, gdyż te niepozorne owoce są używane w wielu potrawach; do mięs i sałatek, a także do wypieku chlebów i deserów. Daktyle można też kroić i dodawać do płatków śniadaniowych. Daktyle same w sobie są bardzo słodkie i sprawiają wrażenie jakby można było je rzuć. Podobno daktyle z dodatkiem mleka i cynamonu są też afrodyzjakiem, ale ja w to nie wierzę. Jest to legenda wymyślona przez napalonych Arabów. Jeśli chodzi o wartości odżywcze i zdrowotne daktyli, to ciężko mi je będzie wszystkie wymienić, dlatego powiem tylko o tych najważniejszych. Daktyle zawierają cenne witaminy z grupy A, B i C. Daktyle dodają energii i są bogate w naturalne cukry, takie jak glukoza, sacharoza i fruktoza. Osoby, które regularnie jedzą daktyle zauważą że będą miały więcej energii, i nie będą musiały brać dodatkowych witamin. Z tego powodu daktyle są doskonałe jako szybka przekąska. Daktyle są także dobre na trawienie, mają dużo protein i są bogate w żelazo, zmiejszają ryzyko zawału i wzmacniają system nerwowy. Młode Filipinki sprzedające lanzones, banany i mango. Oprócz tego dobrze wpływają na kości i elastyczność skóry, z uwagi na witaminy C i D. Daktyle mają jednak dużo kalorii, co moi czytelnicy mogą potraktować jako ostrzeżenie. Owoce jako metafora w Biblii Owoc Ducha Świętego – metafora stosowana przez świętego Pawła, w celu opisania cnót będących rezultatem wpływu Ducha Świętego na osobowość człowieka. Znajduje się ona w Liście do Galatów 5:22-23. Tradycja katolicka podąża za wersją Galacjan z Wulgaty, wymieniając 12 owoców; a nie 9 jak w kościele protestanckim. Są to: miłość, radość, pokój, cierpliwość, łagodność, dobroć, hojność, łagodność, wiarę, skromność, samokontrola i czystość. Tradycji tej bronił Tomasz z Akwinu w swojej pracy: Summa Theologica. Pamiętajmy aby zapytać właściciela czy możemy zerwać owoc w jego ogrodzie. Adam i Ewa zerwali z niewłaściwego drzewa. „Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami. Poznacie ich po ich owocach. Czy zbiera się winogrona z ciernia, albo z ostu figi? Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, a złe drzewo wydaje złe owoce. Nie może dobre drzewo wydać złych owoców ani złe drzewo wydać dobrych owoców. Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone. A więc: poznacie ich po ich owocach.” Ewangelia wg św. Mateusza 7, 15-20 Podsumowanie W artykule tym zależało mi aby pokazać, że Azja nie składa się tylko z pięknych plenerów, antycznych miast i wyszukanej kuchni. Oczywiście Azja jest fascynującym kontynentem wielu kultur i cywilizacji, lecz podróżując po Azji, za każdym razem odkrywam coś nowego, co mnie interesuje, i o czym warto napisać. Jak widzimy Azja ma też wiele wspaniałych, tropikalnych owoców, które korzystnie wpływają na zdrowie, i z których większość jest nieznana w Europie. Mam nadzieję, że wraz z moimi podróżami będę w stanie rozwijać ten artykuł o opisy nowych – tropikalnych owoców Azji. Pamiętajmy, że prawdziwy podróżnik nigdy nie przestaje odkrywać, dlatego ambitni znajdą o wiele więcej owoców na odległych bazarach i nierównych szlakach Azji. Może to być na przykład chiński persimmon lub aksamitne jabłko z Filipin. W zasadzie artykuł ten mógłby się nigdy nie skończyć. Rambutany to powszechne owoce w całej Azji południowo-wschodniej.
Koktajl z dojrzałych kiwi – 3 miękkie owoce kiwi – duży kubek jogurtu naturalnego – łyżka jasnego miodu Owoce kiwi obieramy ze skórki i umieszczamy w misce z wrzątkiem na kilka minut. Robimy to, by zneutralizować działanie enzymu aktynidyny, który w połączeniu z jogurtem może sprawić, że owoc kiwi nabierze gorzkawego smaku.
Tkemali Sos Śliwkowy Zielony Gruziński Sos Naturalny Sos z zielonych śliwek. Import z Gruzji! Bez konserwantów, barwników i środków ulepszających. Wykonane ze świeżych gruzińskich owoców. Przepyszny sos z prawdziwych śliwek. Sos słodko-kwaśny o gęstej konsystencji i pikantnym smaku. Składniki: dzika śliwka Tkemali, cukier, sól, pieprz, czosnek, świeże zioła, przyprawy. Waga: 365 g Wartość odżywcza na 100 g produktu: białko–0,6 g, tłuszcz–0 g, tłuszcze nasycone–0 g, węglowodany–19,1 g z czego cukru–19,1 g, sól–1,5 g. Wartość energetyczna: 79,7 Kcal.
Inną alternatywą są chipsy z suszonych owoców jackfruita, które stanowią smaczną przekąskę. Można je dostać w cenie około 12 zł za 150 g. W niektórych sklepach z etniczną żywnością kupimy już cały, świeży owoc jackfruita. Za taki produkt zapłacimy około 55 zł za 4000 g. 5. Ile kalorii ma surowy chlebowiec różnolistny?
Do Wardzi dotarliśmy późnym popołudniem. Turyści docierają tam z reguły taksówką, zwiedzają skalne miasto i wracają z powrotem tą samą taksówką (kierowcy cierpliwie czekają). My postanowiliśmy przenocować w Wardzi w polecanej w Internecie "agroturystyce". Niestety, żaden z czterech domów we wsi nie był szukanym przez nas miejscem noclegu. Pracujący przy budowie pensjonatu panowie zainteresowali się dwójką zagubionych turystów. Nie wiedzieli nic o poszukiwanym przez nas panu X, ale zaproponowali, że możemy przenocować u nich. Jedyną naszą opcją był nocleg w szopie przy gorącym źródełku, więc przystaliśmy na propozycję. Nasi gospodarze mieszkali w urokliwej wsi na wzgórzach, gdzie kończyła się droga. Miejsce to zdawało się zapomniane przez świat i zagubione w czasie, o czym zaświadczał portret towarzysza Stalina na ścianie miejscowego sklepu i wielkie liczydło, na którym rachował tamtejszy sprzedawca oraz zaśniedziały pomnik bohatera wielkiej wojny ojczyźnianej. Niestety zostaliśmy w tym miejscu tylko na jedną noc. Żałowałam głównie ze względu na wyśmienitą kuchnię, którą raczyła nas gospodyni. Świeże warzywa i owoce wprost z ogrodu, a do tego mleko od krowy (której nie udało mi się wydoić) i domowe wyroby mleczne. Jeden z dwóch najlepszych noclegów w Gruzji. Dzisiejsza potrawa jest próbą odtworzenia tego, co dostaliśmy na śniadanie. A stąd wiem, że to, czym gospodyni uraczyła nas z rana (a chwilę wcześniej jego składniki rosły jeszcze w ogródku i pomagałam jej zrywać/zbierać) nazywa się adżabsandali. Potrzebne: - 2 średniej wielkości cebule - 400-500 gram ziemniaków - 1 duży bakłażan - 1 puszka pomidorów w zalewie (a w sezonie pomidorowym 5-6 pomidorów) - pęczek natki pietruszki - 2 ząbki czosnku - po 1/2 łyżeczki słodkiej i ostrej papryki (u mnie chili mielone), kminu rzymskiego - sól, pieprz - do smaku - olej do smażenia Cebulę kroję w półpiórka i wrzucam na rozgrzany olej. Dokładam ziemniaki pokrojone w ćwierćtalarki i podsmażam. W międzyczasie kroję bakłażana w ćwierćtalarki, solę i odstawiam na ok 15 minut. Do garnka dodaję pomidory z puszki wraz z sokiem, pokrojony grubo czosnek i całość duszę pod przykryciem. Bakłażany wycieram ręcznikiem i smażę osobno na patelni. Gdy się lekko zezłocą dorzucam je do garnka z pozostałymi składnikami, sprawdzając uprzednio, czy ziemniaki zmiękły. Bakłażany mogą być słone, dlatego całość doprawiam solą dopiero po połączeniu wszystkich składników. Dodaję pozostałe przyprawy i duszę pod przykryciem ok 5 minut, aby bakłażany wchłonęły sos. Podaję z poszatkowaną natką pietruszki.
Kup Kardamon zielony owoc PREMIUM 50 g - w łupinach już dziś! DARMOWA WYSYŁKA OD 50 ZŁ ️ 100 DNI NA ZWROT ️ Zamów teraz! 100 DNI NA ZWROT DARMOWA DOSTAWA OD 50 ZŁ sklep@zielonaesencja.pl 662 459 223
Co warto zjeść w Gruzji?ChinkaliChaczapuriGruzińska kuchnia – adżapsandaliLobioGruzińska kuchnia – dżondżoliSzaszłykiSałatka warzywna – nie mylić z greckąSoko-sulguniSeryGruzińska kuchnia – swanska sólOwoce w GruzjiCzurczeleGruziński chlebWino i czacza Co warto zjeść w Gruzji? Gruzińska kuchnia znana jest wielu Polakom nie tylko podróżującym w rejon Kaukazu. W Polsce, na fali miłości do Gruzji i tamtejszego jedzenia – gruzińskie restauracje i piekarnie wyrastają dosłownie jak grzyby po deszczu. Na tygodniową wyprawę, taką jak nasza to była znakomita odmiana. Chociaż na dłuższą metę pewnie dość obfita mączna i tłusta dieta zmasakrowałaby naszą walkę o utrzymanie przyzwoitej wagi. Przez tydzień przeżyliśmy kilka supr, przemów tamady, litrów wina, czaczy różnorakich specjałów. Dlatego możemy spokojnie podzielić się doświadczeniem i smakami jakie było nam dane spróbować. Opowiemy Wam, o tym co usłyszeliśmy, czego próbowaliśmy oraz gdzie. Chinkali To jedno z najbardziej znanych gruzińskich dań. Ale nigdy w życiu nie mówcie czinkali tylko właśnie chinkali. Od chinkali wielu Gruzinów rozpoczyna dzień o czym mogliśmy przekonać się osobiście lądując o czwartej rano w Tbilisi a następnie trafiając do knajpki Samikitno na Placu Wolności obok Kolumny św. Jerzego. Większość gości o poranku raczyła się chinkali i piwem. Tylko my jak nienormalni zamówiliśmy jajecznicę no ale żeby było bardziej przyzwoicie do tego chaczapuri. W Samikitno robią znakomite chinkali – idealnie gruzińskie a knajpka jest otwarta od wczesnego poranka. Więc to dobre miejsce na poranne, małe co nieco. Chinkali to taki rodzaj pierogów z tą różnicą, że są one zawijane w formę kieszonki, do której klasycznie trafia mięso baranie lub wieprzowe ze sporą domieszką kolendry, normalną we wszystkich gruzińskich daniach oraz pyszny, gorący rosół. Chinkali mają uchwyt, którego się nie je ale właśnie za ten uchwyt trzyma się pierożek by ostrożnie wypić bulion a następnie zjeść smaczną pozostałość. W Kazbegi dowiedzieliśmy się, że chinkali pochodzą z tego miasta ale najlepsze jedliśmy chyba w Signagi i Tbilisi. To danie występuje także w wersji z serem, grzybami i kartoflane czyli z nadzieniem podobnym do naszych ruskich. Jedno chinkali kosztuje od do 1,20 GLE a najmniejsza porcja jaką można zamówić to osiem sztuk. Chaczapuri To gruzińskie a właściwie klasyczne kaukaskie danie. To rodzaj zapiekanego placka z serem. Chaczapuri dzielą się na dobre i bardzo dobre. Bo właściwie nigdzie w Gruzji nie trafiliśmy niesmacznego, źle przygotowanego chaczapsa jak zdrobniale nazywają go Polacy. A na poważnie znane są trzy rodzaje chaczapuri: adżarskie – to placek w kształcie łodzi. Pochodzi z Batumi i symbolizuje łódź rybaka. W środku znajduje się ser, masło i jajko, które przed zjedzeniem powinno się dokładnie wymieszać, imeretyńskie – to z kolei rodzaj placka z zapieczonych w środku serem lub pastą z czerwonej fasoli, megrelskie – bardzo podobne do imeretyńskie z tą różnicą, że ma dodatkowo ser na wierzchu. Gruzińska kuchnia – adżapsandali To potrawa przypominająca nieco nasze leczo lub prowansalskie ratatouille. Na pierwsze adżapsandali trafiliśmy podczas pierwszej supry w Signagi. U Romana generalnie jedzenia było na bogato jak to zwykle bywa lub powinno być na gruzińskiej suprze, podczas której jedzenia jest w nadmiarze. Nietaktem jest zjeść wszystko bo to może znaczyć, że gospodarz źle przygotował się na przyjęcie gości. Adżapsandali to warzywny gulasz składający się z bakłażanów, cebuli, czerwonej i zielonej papryki, pomidorów, czosnku, pietruszki i sporej ilości kolendry. Kolendra w gruzińskiej kuchni to osobny temat. Jest jej wszędzie dużo. I za to gruzińską kuchnię można kochać lub nienawidzić. My zdecydowanie jesteśmy w tej pierwszej grupie. Lobio To kolejny gruziński klasyk – gęsta i sycąca zupa z fasoli. Po gruzińsku lobio to znaczy właśnie fasola a smak tej zupy podobno zależy od rodzaju użytej wody. Kuchnia gruzińska obfituje w potrawy mięsne a lobio to znakomita alternatywa dla podróżujących wegetarian. My swojego lobio spróbowaliśmy w Tbilisi, w miejscu znanym jako Fabrika. Warto tam wpaść nie tylko na lobio ale i gruzińskie piwa kraftowe. Gruzińska kuchnia – dżondżoli Dopiero po powrocie z Gruzji dowiedzieliśmy, że dżondżoli to przysmak obowiązkowy na ważnych suprach i dla uczczenia szczególnie miło widzianych gości. A to oznacza, że byliśmy mile widziani u Romana w Signagi, który na suprę z naszym udziałem podał właśnie dżondżoli. To kiszone kwiaty kłokoczki kolchidzkiej zbierane wiosną z krzewów w całej Gruzji. Roman podał nam kłokoczkę na kawałkach marynowanych pomidorów oraz ogórków. Bardzo ciekawy smak a jako, że bardzo lubimy kiszone warzywa – dżondżoli mówimy zdecydowane TAK. Szaszłyki Gruzińska sztuka przyrządzania szaszłyków ma niewiele wspólnego z europejskim lub amerykańskim podejściem, gdzie samo grillowanie jest wręcz celebrowane. Gruzińskie szaszłyki to najczęściej mięso wieprzowe lub baranina, przyprawione w prosty sposób i podawane jak większość dań z cebulą. Gruzini nie używają węgla drzewnego a mięso pieczone jest na żarze wcześniej wypalonego, twardego drewna. Szaszłyki są jednak ważnym elementem supry i przygotowuje się je podobnie jak dżondżoli – dla ważnych i specjalnych gości. Sałatka warzywna – nie mylić z grecką W wielu miejscach w Gruzji możemy spotkać rodzaj sałatki warzywnej z pomidorów i ogórków jak żywo przypominającej tę grecką. Jednak nic bardziej mylnego. Grecka sałatka obowiązkowo musi zawierać fetę i oliwki. Natomiast w tej gruzińskiej ważnym o ile nie najważniejszym dodatkiem jest wszechobecna kolendra a często i orzechowa pasta lub kruszone orzechy włoskie. Całość kompozycji daje zdecydowanie inny smak. W restauracji za taką sałatkę zapłacimy około 6-7 GLE. Soko-sulguni Soko sulguni to grzyby zapiekane z serem sulguni. To kolejna odmiana w gruzińskiej kuchni, z której mogą się cieszyć wegetarianie. Podaje się je zwykle na glinianej tacy, w glinianej misie lub patelni. Kosztują około 10 GLE. Sery Gruzińskie sery możemy spotkać dosłownie wszędzie. To głównie mniej lub bardziej dojrzałe sery podpuszczkowe, zwykle krowie ale zdarzają się też owcze. Służą głównie jako dodatek do chaczapuri ale czasem też w serowej wersji chinkali. Gruzińska kuchnia – swanska sól Gruzja przez wieki cierpiała na niedobory soli. Z tym problemem świetnie radzili sobie Swanowie, którzy produkowali osobliwą mieszanką soli z ziołami i przyprawami. Można ją kupić prawie w każdym miejscu w Gruzji. Jest znakomita i oczywiście musieliśmy ją zabrać do domu, gdzie świetnie służy nam jako dodatek do sałat czy grzanek. Wy też znajdziecie na nią swój patent. To aromatyczna mieszanka soli, czosnku, szafranu i ziół – ulubionej przez Gruzinów kolendry, kozieradki, cząbru i wielu innych dodatków. Owoce w Gruzji Owoce w Gruzji to dodatkowy powód by pojechać do tego pięknego i gościnnego kraju. W sezonie jest ich wszędzie pełno, są duże, słodkie i niedrogie. Spróbujcie pysznych brzoskwiń, arbuzów, ale też bardzo smacznych orzechów, które są bardzo popularne. Czurczele To najpopularniejszy gruziński deser. Orzechy polewane sokiem z winogron i w masie z mąki kukurydzianej. Mają chyba tyle samo zwolenników co przeciwników. Przyznajemy, że nam nie przypadły specjalnie do gustu. Ale próbujcie bo może to właśnie będzie Wasz smak. Gruziński chleb Gruzińskie piekarnie i specyficzne okrągłe, pionowe piece „tone” trafiły już jakiś czas temu do Polski. Ale warto podkreślić, że podczas gdy w Polsce zajadamy się często dmuchanym chlebem i bułkami, pieczywem mrożonym i odpiekanym to w Gruzji większość chleba, nawet w nowoczesnych dzielnicach Tbilisi jest przygotowywane w małych, rzemieślniczych piekarniach. Chleb wyrabiany klasycznie pieczony jest piecu, do którego piekarz musi zanurkować i przykleić ciasto na bocznej ściance. Jego smak i zapach nie ma sobie równych. Wino i czacza O winie nie będziemy się tutaj szczególnie rozpisywać bo popełniliśmy już na temat wina i czaczy spory post, który znajdziecie na naszym blogu. Wystarczy, że klikniecie w link: Wino w Gruzji – 10 faktów o kolebce światowego winiarstwa Jak gościnna jest Gruzja możecie też zobaczyć w naszym vlogu – Dlaczego kochamy Kachetię? Smacznego i na zdrowie. fot. Agnieszka Majewska. Stosowanie produktów z owocu czarnego bzu jest szczególnie wskazane przy przeziębieniach, chorobach zakaźnych, zaparciach, kaszlu, bólach nerwowych, spadku odporności, w stanach zapalnych oskrzeli i krtani, zatruciach, chorobach alergicznych, a także chorobach wątroby i pęcherzyka żółciowego.
Powracamy z egzotycznymi owocami z Ameryki Łacińskiej. Pierwsze zestawienie dotyczyło Ekwadoru, teraz przedstawiamy soczyste owoce z Peru. Koniecznie spróbujcie ich na wyjeździe, a jak będziecie mieli szanse zakupić je w polskich sklepach, to nie wahajcie się. Warto! 10. Noni Noni to owoc, który przypomina zieloną gąsienicę. W środku odkryjecie biały miąższ wypełniony ciemnymi pestkami. Pachnie niezbyt przyjemnie, jednak już niedługo na pewno usłyszycie o nim więcej bo to zdecydowanie jeden z najważniejszych południowoamerykańskich superfoods. Jest bogatym źródłem antyoksydantów, ma też zastosowanie w profilaktyce nowotworowej. 9. Uvilla = Aguaymanto = Miechunka peruwiańska Miechunkę możecie kojarzyć, gdyż od kilku lat jest dostępna w mikrokoszyczkach w polskich sklepach. To małe pomarańczowe owoce schowane w suchych kielichach pyszne, smakują jak coś pomiędzy pomarańczami i ananasami z kwaskowym posmakiem. Będąc w Peru warto zaopatrzyć się na targu w torebkę aguaymantos bo są one tam bardzo tanie. My zazwyczaj stosujemy je jako dodatek do sałatek lub deserów, a w Ameryce Płd wykorzystywana jest także do przetworów, lodów i słodyczy. 8. Pacay (el Pacae)= Ice cream bean Podłużny zielony owoc przypominający przerośnięty strączek bobu lub słodkiego groszku. Wewnątrz kryje się biały miąższ otulający przylegające do siebie (jak w strączku fasoli) pestki. Ma kremową, lodową konsystencję. Jest te bogaty w witaminę B i cynk. 7. Guanábana = Soursop = Graviola = Flaszowiec miękkociernisty Kolejny owoc w tym zestawieniu, który pod zieloną, tym razem kolczastą, skórką kryje soczysty, kremowy miąższ wypełniony czarnymi pestkami. Wyróżnia go rozmiar (do 30 cm) i waga dochodząca nawet do kilku kilogramów. Graviola także jest przykładem owocu-leku, jest bogata w witaminy, ma działania przeciwwirusowe, przeciwbakteryjne i uwaga! obniża ciśnienie krwi. 6. Guayaba = Guava = Gujawa = Gruszla Gujawa może także być wam znana z podróży do innych zakątków świata, jednak warto ją tu także wymienić bo spróbowanie świeżego owocu na jednym z peruwiańskich targów to obowiązek. Pod zielonkawą lub żółtawą skórką kryje się zazwyczaj różowy lub żółty bardzo słodki miąższ. Ze względu na dużą zawartość pektyn ma szerokie zastosowanie w przetwórstwie (dżemy, galaretki,słodycze etc). Guawa ma także inną, leczniczą odsłonę – jest silnym środkiem antyseptycznym, przeciwpasożytniczym i ma tez właściwości zabliźniające. 5. Camu camu Komu komu największą naturalną dawkę witaminy C? Camu camu to owoce jagodowe w ciemnobrązowym lub ciemnoczerwonym kolorze o jaśniejszym miąższu zbliżonym w konsystencji do winogron. Trudno je spożywać na surowo gdyż są bardzo kwaśne. Są przetwarzane lub suszone i później sprzedawane w wersji sproszkowanej. Sprzedaję wam ważną informację: camu camu ma największą w przyrodzie zawartość witaminy C, detronizuje acerolę i dziką różę razem wzięte. 4. Chirimoya = Flaszowiec peruwiański Kolejny flaszowiec w zestawieniu, więc kolejny owoc ze smoczą zieloną skórką wypełniony pysznym aksamitnym, budyniowym miąższem z pestkowymi kontrastami. Chirimoya to kolejna bomba witaminowa, a niektórzy nazywają ją jednym z najlepszych owoców świata. Co lepsze pewna sieć dyskontów na literkę B kilka tygodni temu miała chirimoyę w swojej ofercie. Kto nie kupił ten trąba. 3. Lucuma = Eggfruit Lucuma, ach lucuma. To dopiero jest owocowa czarodziejka. Spożywana i wykorzystywana jeszcze przed epoką inkaską, bywa tez nazywana „złotem Inków”. Okrągłe owoce o ciemnozielonej lub brązowej skórce ukrywają złoty miąższ, który w konsystencji przypomina ugotowane żółtko kurze. Jest niezwykle słodka i aromatyczna, a jednocześnie ma niski indeks glikemiczny więc to przykład takiej zdrowej słodyczy. Jest bogatym źródłem witaminy B3, betarotenu i żelaza. Jednym z najbardziej popularnych smaków lodów w Peru są te z lucumy. Nie da się od niej uciec. 2. Pepino dulce = Dulce melon = Psianka melonowa Pepino dulce to w tłumaczeniu na polski słodki ogórek. To jeden z owoców, których nie ma się dosyć. Podłużny, sercowaty kształt, żółta skórka nakrapiana fioletowymi cętkami to wyróżniki tego owocu. Pepino (bo tak zazwyczaj nazywają ją Peruwiańczycy) to owoc przypominający w smaku melon, ale o bardziej zwartej strukturze i świeżym aromacie. 1. Granadilla – Męczennica języczkowata Nie wiem dlaczego takie pyszne owoce mają takie dziwne tłumaczenia na język polski? Granadilla to jedna z odmian passiflory. Pomarańczowy lub ciemnożółty niewielki owoc pod dość grubą skórką kryje słodki miąższ. Najlepiej przekroić ją pół i wyjadać łyżeczką – rada od sprzedawcy owoców z Arequipy. Niedawno będąc na zakupach w supermarkecie na literkę A odnalazłam w sekcji z innymi ciekawymi owocami ze świata także grenadille. Tak więc można spróbować wcześniej i porównywać później z tymi w samym Peru. Nie przegap kolejnych wpisów. Zapisz się do newslettera.
Przerabiając ten zielony owoc wcale nie trzeba się napracować. Można za to przygotować wyrazistą przystawkę czy kanapkowe smarowidło. Wystarczą dwa albo trzy składniki, by pasta z awokado smakowała znakomicie. Pasta z awokado - z czym jeść? Pasta z awokado w stylu meksykańskim będzie idealnie smakować z trójkątami tortilli.
iStockZarysowany Zielony Owoc Jabłka Z Symbolem Zielonego Liścia Na Białym Tle Ugryzione Zielone Jabłko Z Zieloną Ikoną Liścia - Stockowe grafiki wektorowe i więcej obrazów Bez ludziPobierz tę ilustrację wektorową Zarysowany Zielony Owoc Jabłka Z Symbolem Zielonego Liścia Na Białym Tle Ugryzione Zielone Jabłko Z Zieloną Ikoną Liścia teraz. Szukaj więcej w bibliotece wolnych od tantiem grafik wektorowych iStock, obejmującej grafiki Bez ludzi, które można łatwo i szybko #:gm1408631364$9,99iStockIn stockZarysowany zielony owoc jabłka z symbolem zielonego liścia na białym tle. Ugryzione zielone jabłko z zieloną ikoną liścia. – Stockowa ilustracja wektorowaZarysowany zielony owoc jabłka z symbolem zielonego liścia na białym tle. Ugryzione zielone jabłko z zieloną ikoną liścia. - Grafika wektorowa royalty-free (Bez ludzi)OpisZarysowany zielony owoc jabłka z symbolem zielonego liścia na białym tle. Ugryzione zielone jabłko z zieloną ikoną wysokiej jakości do wszelkich Twoich projektów$ z miesięcznym abonamentem10 obrazów miesięcznieNajwiększy rozmiar:Wektor (EPS) – dowolnie skalowalnyID zbioru ilustracji:1408631364Data umieszczenia:14 lipca 2022Słowa kluczoweBez ludzi Ilustracje,Białe tło Ilustracje,Deser Ilustracje,Grafika komputerowa Ilustracje,Grafika wektorowa Ilustracje,Gryźć Ilustracje,Horyzontalny Ilustracje,Ikona Ilustracje,Ilustracja Ilustracje,Jabłko Ilustracje,Jedzenie Ilustracje,Jedzenie na słodko Ilustracje,Jedzenie wegetariańskie Ilustracje,Liść Ilustracje,Natura Ilustracje,Neutralne tło Ilustracje,Organiczny Ilustracje,Owoc Ilustracje,Pokaż wszystkieCzęsto zadawane pytania (FAQ)Czym jest licencja typu royalty-free?Licencje typu royalty-free pozwalają na jednokrotną opłatę za bieżące wykorzystywanie zdjęć i klipów wideo chronionych prawem autorskim w projektach osobistych i komercyjnych bez konieczności ponoszenia dodatkowych opłat za każdym razem, gdy korzystasz z tych treści. Jest to korzystne dla obu stron – dlatego też wszystko w serwisie iStock jest objęte licencją typu licencje typu royalty-free są dostępne w serwisie iStock?Licencje royalty-free to najlepsza opcja dla osób, które potrzebują zbioru obrazów do użytku komercyjnego, dlatego każdy plik na iStock jest objęty wyłącznie tym typem licencji, niezależnie od tego, czy jest to zdjęcie, ilustracja czy można korzystać z obrazów i klipów wideo typu royalty-free?Użytkownicy mogą modyfikować, zmieniać rozmiary i dopasowywać do swoich potrzeb wszystkie inne aspekty zasobów dostępnych na iStock, by wykorzystać je przy swoich projektach, niezależnie od tego, czy tworzą reklamy na media społecznościowe, billboardy, prezentacje PowerPoint czy filmy fabularne. Z wyjątkiem zdjęć objętych licencją „Editorial use only” (tylko do użytku redakcji), które mogą być wykorzystywane wyłącznie w projektach redakcyjnych i nie mogą być modyfikowane, możliwości są się więcej na temat obrazów beztantiemowych lub zobacz najczęściej zadawane pytania związane ze zbiorami ilustracji i wektorów. . 186 177 324 286 313 11 39 46

zielony owoc z gruzji