🦕 Stary Czlowiek I Morze Ty Kurwo

Stary człowiek i morze "Laureat Oscara, Anthony Quinn jest doskonały w roli Santiago"PeopleEkranizacja słynnej powieści Ernesta Hemingwaya pod tym samym tytułem. W roli głównej wystąpił Anthony Quinn, dwukrotny laureat nagrody Oscara, aktor znany z takich filmów jak: Działa Navarony, Grek Zorba czy Lawrence z Santiago, najlepszego rybaka w osadzie, od 84 dni są puste. Mieszkańcy mówią, że jest już za stary, że stracił już swoje szczęście. Jego córka twierdzi, że Santiago powinien już skończyć z łowieniem i zamieszkać z nią w Hawanie. Mimo swojego wieku, Santiago nie jest jednak strudzony. Nie zamierza się poddać. Chce udowodnić, że wszyscy, którzy tak mówią są w w morze. Jeszcze dalej niż kiedykolwiek dotąd. Kategorie: Filmy » Dramaty Scenariusz: Roger O. Hirson Muzyka: Broughton Bruce Język wydania: polski,angielski EAN: 5903560914105 Wymiary: Waga: Czas trwania: 1:33:00 Nośniki: #1: Stary człowiek i morze (DVD VIDEO) Sposób dostarczenia produktu fizycznego Sposoby i terminy dostawy: Odbiór osobisty w księgarni PWN - dostawa do 3 dni robocze InPost Paczkomaty 24/7 - dostawa 1 dzień roboczy Kurier - dostawa do 2 dni roboczych Poczta Polska (kurier pocztowy oraz odbiór osobisty w Punktach Poczta, Żabka, Orlen, Ruch) - dostawa do 2 dni roboczych ORLEN Paczka - dostawa do 2 dni roboczych Ważne informacje o wysyłce: Nie wysyłamy paczek poza granice Polski. Dostawa do części Paczkomatów InPost oraz opcja odbioru osobistego w księgarniach PWN jest realizowana po uprzednim opłaceniu zamówienia kartą lub przelewem. Całkowity czas oczekiwania na paczkę = termin wysyłki + dostawa wybranym przewoźnikiem. Podane terminy dotyczą wyłącznie dni roboczych (od poniedziałku do piątku, z wyłączeniem dni wolnych od pracy).

Ernest Hemingway "Stary człowiek i morze". "Człowiek nie jest stworzony do klęski. Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać". 6. powrót do domu ze szkieletem marlina. 5. ryzykowna i beznadziejna walka z rekinami. 4. pojawienie się rekinów. 3. złowienie potężnego marlina. 2. postać Santiago na tle bezmiaru morza i jego

^{Choć Ernest Hemingway nie jest obecnie tak popularny jak kilkadziesiąt lat temu, to jego literatura wciąż jest uważana za coś świetnego i doceniana nie tylko przez krytyków, ale też przez część czytelników. Nie ma co się dziwić – amerykański pisarz miał niekwestionowany talent, o czym świadczy szereg powieści i opowiadań, w tym “Stary człowiek i morze z księgarni internetowej“. Dla wielu czytelników tekst ten stanowi jedyny kontakt z twórczością autora. Czy faktycznie jest to najlepsze dzieło Ernesta Hemingwaya? Burzliwy życiorys i twórczość Ernesta Hemingwaya Ernest Hemingway był człowiekiem o burzliwym życiorysie – walczył w II wojnie światowej, relacjonował wojnę domową w Hiszpanii, długo tułał się po świecie, zaliczył kilka nieudanych małżeństw oraz liczne zmiany poglądów. Ostatecznie popełnił samobójstwo w swoim domu w USA, ale wcześniej zdążył stać się bardzo znanym pisarzem, który starał się uciec przed sławą. Jego najbardziej znaną powieścią jest “Komu bije dzwon”, fascynująca historia republikańskich partyzantów, walczących pod koniec wojny domowej w Hiszpanii. Hemingway zainspirował się opowieściami żołnierzy, jakie poznał podczas pobytu w Hiszpanii, a zadaniem krytyków jest to jego najlepsza powieść… Z tym, że “Stary człowiek i morze” wcale nie jest powieścią, lecz opowiadaniem, a wielu literaturoznawców uważa, że to jego najlepszy tekst. Czy Stary człowiek i morze sprawdza się jako lektura szkolna? “Stary człowiek i morze” to dość długie i specyficzne opowiadanie, oparte raczej nie na wartkiej akcji, a na ciekawym klimacie i przemyśleniach głównego bohatera, Santiago. Większość czytelników ma z nim do czynienia w młodości, w ramach obowiązkowej lektury szkolnej. Trudno wtedy docenić specyficzny, powolny styl Hemingwaya, który przecież w tamtym czasie był w literaturze czymś nowym i świeżym. Być może właśnie stąd biorą się głosy krytyczne – “Stary człowiek i morze” z reguły tym bardziej się podoba, im jest się starszym. W końcu dużo łatwiej jest się wtedy utożsamić z postacią Santiago i wczuć się w klimat opowieści o polowaniu na ogromnego marlina!}

ERNEST HEMINGWAY. Stary człowiek i morze. Był starym człowiekiem, który łowił ryby w Golfstromie pływając samotnie łodzią i oto już od osiemdziesięciu czterech dni nie schwytał ani jednej.

Agua mala - powiedział stary - Ty kurwo. W te oto słowa odezwał się Santiago, widząc pływającą tuż przy łodzi meduzę. W roku 1936 w kwietniowym numerze miesięcznika Esquire Ernest Hemingway opublikował szkic „Na błękitnej wodzie". W szkicu tym opowiadał między innymi taką oto historię: „Pewien stary człowiek wypłynąwszy samotnie w łodzi na połów, na wysokości Cabanas złowił wielkiego marlina, który na mocnej plecionej lince wyholował łódź daleko na morze. Gdy w dwa dni później rybacy odnaleźli starego, 60 mil na wschód, głowa i przednia część tułowia ryby była przytroczona do łodzi. To, co pozostało z ryby, mniej niż połowa, ważyło 800 funtów. Stary człowiek przetrwał dzień, noc, dzień i jeszcze jedną noc, podczas gdy ryba płynęła w głębinie i ciągnęła łódź. Kiedy marlin wypłynął na powierzchnię, stary człowiek podholował do niego łódź i zabił go harpunem. Na przywiązaną do łodzi rybę rzuciły się rekiny i stary człowiek odpierał je, samotny w swej łodzi pośród wód Golfsztromu, tłukąc pałką, przebijając, zadając pchnięcia wiosłem, aż wreszcie osłabł zupełnie, a rekiny najadły się do przesytu. Kiedy rybacy znaleźli go, płakał w łodzi, na wpół oszalały z rozpaczy na myśl o stracie, a rekiny wciąż jeszcze okrążały łódź”. Historia ta stała się zalążkiem przyszłego opowiadania. Opowiadanie to Hemingway napisał w kilkanaście lat później. Oczywiście zmienił w nim szczegóły, przede wszystkim zaś zmienił zakończenie. Stary człowiek już nie „płakał w łodzi, na wpół oszalały z rozpaczy na myśl o stracie”. Wrócił na wyspę, z której wyruszył. Przybił do małej przystani. ,,Wyjął maszt, zwinął żagiel i obwiązał go. Następnie zarzucił maszt na ramię i zaczął wspinać się na brzeg. Wtedy to uświadomił sobie całą głębię swojego zmęczenia. Przystanął na chwilę, obejrzał się i w odblasku latarń ulicznych zobaczył olbrzymi ogon ryby wystający nad wodę za rufą łodzi. Ujrzał białą, nagą linię kręgosłupa i ciemną masę łba ze sterczącym mieczem, i całą tę nagość pośrodku. Zaczął się wspinać znowu, na górze upadł i przeleżał jakiś czas z masztem na ramieniu. Usiłował się podnieść. Było to jednak zbyt trudne, więc siedział tam, trzymając maszt na ramieniu i patrzał na drogę”. To już cytat z opowiadania. Nazywało się ono Stary człowiek i morze. W roku 1952 w całości ogłosił je w jednym numerze popularny magazyn Life, a w tydzień później ukazało się jako osobna książka. Było olśniewającym sukcesem. Jednakże mimo ogromnych nakładów nie przyniosło pisarzowi wielkich pieniędzy. Zjadły je podatki. Natomiast przyniosło mu wielki rozgłos i wielką chwałę. To za Starego człowieka i morze otrzymał on w 1953 roku jedną z najważniejszych amerykańskich nagród literackich - Nagrodę Pulitzera. To "Stary człowiek i morze" odegrał pewną rolę, jak wolno przypuszczać dość istotną, w przyznaniu Hemingwayowi Nagrody Nobla w roku 1954. Opowiadanie to bowiem uchodziło wówczas za arcydzieło. Za arcydzieło późnej prozy Hemingwaya uchodzi zresztą aż po dzień dzisiejszy. Dość skutecznie oparło się próbom rewizji, którym wkrótce potem miano poddać jego pisarstwo. Nie każdy tekst potrafił próby te przetrzymać. Ale Stary człowiek i morze ostał się, ocalał. W roku 1952 Hemingway był już ustabilizowaną wielkością amerykańskiej literatury. Wielkość tę potęgowała i pomnażała legenda związana z jego biografią. Rozgłos pisarza był przecież oparty w równej chyba mierze o książki co i o życie, a raczej o mit, który życie to otaczał. Nie wszystko było w nim prawdą, choć prawdy było wiele. Prawdę stanowiły popisy odwagi graniczące z heroizmem, udział w kilku wojnach, odznaczenia, które Hemingway otrzymywał z racji swych cnót militarnych, polowania na lwy - brał przecież udział w rozlicznych safari - wypadki i katastrofy - ileż ich przeżył! - upodobanie do boksu i do baseballu, podziw dla sprawności toreadorów. Wszystko to pisarz uwyraźniał jeszcze i akcentował. Tworzył niejako swoje życie. Kreował je na wzór dzieła sztuki. Pisał własną biografię, na poły zmyśloną, rozmawiając z reporterami, udzielając wywiadów, nie przecząc pogłoskom. Tak, legenda o życiu pisarza wzmacniała jego pozycję literacką. Ale sama w sobie nie mogła mu jej zapewnić. Rozstrzygało o niej pisarstwo. Josep DiMaggio Powszechne uznanie Hemingway zyskał stosunkowo późno. Nie zawdzięczał go swoim pierwszym książkom - opowiadaniom i powieściom z lat dwudziestych i wczesnych lat trzydziestych, które dziś wydają się nam najpewniejszym tytułem do jego chwały. Powszechnego uznania nie zdobyły też ani „Śniegi Kilimandżaro” (1936), ani „Krótkie szczęśliwe życie Franciszka Macombera” (1936). Przyniosła je dopiero powieść o wojnie domowej w Hiszpanii "Komu bije dzwon" (1940). Ta powieść właśnie uczyniła z Hemingwaya pierwszorzędną wielkość amerykańskiej literatury (choć później, po latach, stała się jednym z tych dzieł, w które mierzyli i trafiali niechętni mu krytycy). Spowodowała też zmianę oglądu jego dotychczasowych dokonań. W latach czterdziestych zaczęły one zyskiwać na popularności i znaczeniu. Zresztą wówczas sława Heimingwaya nie ograniczała się tylko do Stanów. Kiedy siadał do pisania "Starego człowieka i morza", określał już kształt prozy europejskiej. Wyznaczał poczynania młodych wtedy pisarzy francuskich, włoskich, a nawet niemieckich. Później, znacznie później, bo po roku 1956, w zasięgu jego oddziaływania miała znaleźć się Polska. Wyczytać to można choćby z pierwszych tomów Marka Hłaski. "Stary człowiek i morze" jest opowieścią o przegranej. Santiago mówi do chłopca: „Pobiły mnie, Manolin (...) Pobiły mnie zupełnie” Ale zarazem jest opowieścią o zwycięstwie. Santiago sprostał bowiem wymogom kodeksu moralnego Ernesta Hemingwaya. I wskutek tego stał się projekcją etycznego wzorca pisarza. Nieraz mówi się o zróżnicowaniu twórczości Hemingwaya. Mówi się zresztą niebezzasadnie. Dick Sisler Często wyróżnia się wtedy dwa okresy w rozwoju pisarza, przeprowadzając między nimi linię demarkacyjną gdzieś w połowie lat trzydziestych. Linia ta nie jest zbyt wyraźna, zbyt precyzyjnie nakreślona, zależy od wielu czynników branych pod uwagę przez tego czy innego badacza, odpowiada jednak rzeczywistemu ukształtowaniu Hemingwayowskiej prozy. Bezsprzecznie wiele ważkich elementów dzieli wczesne opowiadania pisarza od "Komu bije dzwon", a także od "Starego człowieka i morza". Niemniej kodeks moralny, ten, o którym przed chwilą mówiliśmy, nie bardzo się zmienił. Jest w gruncie rzeczy taki sam, jaki był już w latach dwudziestych. Tu Hemingway okazał zadziwiającą konsekwencję, zadziwiający upór w powtarzaniu od dawna już ukształtowanej wizji świata. Świat staje się w niej przestrzenią walki. Jest obszarem, na którym ścierają się ze sobą jednostki. Ścierają się też z przyrodą. Walka jest czymś nieuchronnym, jakby zadekretowanym przez naturę. I nieuchronne jest zabijanie. W Starym człowieku i morzu Santiago myśli: „(...) wszystko w jakiś sposób zabija wszystko inne”. Ma rację, dociera do sedna Hemingwayowskiej wizji. W walce tej człowiek zdany jest na siebie. Został skazany na samotność, co pisarz akcentuje wyraźniej we wczesnych opowiadaniach, słabiej - w okresie późniejszym. Niemniej człowiek zawsze trwa w odosobnieniu, odcięty od innych, przynajmniej w godzinie próby, która staje się „godziną prawdy”. John McGraw Może liczyć tylko na siebie. I musi walczyć. Walczy czasem z przeciwnikiem godnym pogardy, ale czasem z kimś, kto na pogardę wcale nie zasługuje, dla kogo należy żywić szacunek, nawet więcej niż szacunek, bo swego rodzaju miłość, osobliwe poczucie braterstwa. To właśnie .odczuwa Santiago wobec marlina. Mówi na głos: „Marlin jest moim przyjacielem”, a potem dodaje: „(...) jest moim bratem”. Jednakże ów szczególny franciszkanizm nie zapobiega walce. Braterstwo nie wyklucza zabijania. Toteż Santiago wspiera swe deklaracje słowami: „Mimo to muszę zabić”. Świat bowiem urządzony jest tak, że aby żyć, trzeba walczyć i trzeba zabijać. Walka, jej kluczowy moment, okazują się „godziną prawdy”. Są chwilą ostatecznego testu. Dlatego też opowiadania pisarza tak często koncentrują się wokół takich właśnie chwil. Z wypełniających je wydarzeń układają fabułę. Opowiadanie przemienia się niejako w monografię sprawdzianu, któremu poddany zostaje bohater, w monografię „godzin prawdy”. Leo Durocher Taką monografią jest "Stary człowiek i morze". Pojawia się tu sytuacja testu. Bohater ma spełnić określone warunki, by dotrzeć do podstawowych wartości Hemingwaya. A dotrzeć do nich to znaczy „przetrwać”. „Przetrwanie” jednak nie równa się zwycięstwu. Przeciwnie, może pociągać za sobą klęskę, co więcej, fizyczne unicestwienie. Hemingwayowi nie chodzi bowiem o przetrwanie biologiczne. Chodzi mu o to, by stawić opór aż do końca, by znieść udrękę i ból, by przetrzymać to w2swzystko, co człowiek może przetrzymać, by nawet przegrywając pozostać niepokonanym. Tę właśnie postawę demonstruje Santiago. I z tego względu okazuje się ucieleśnieniem moralnej formuły pisarza. Stary człowiek i morze wyróżnia się spośród innych opowiadań Hemigwaya tym, że tkwi na pograniczu przypowieści. Przypowieść zakłada uproszczenie opisywanego świata. Zakłada je świadomie. Zmierza do wy chwycenia pewnych jego rysów, abstrahując od innych. Dość wyraźnie ujawnia się to na kartach opowiadania. Wystarczy zwrócić uwagę na pominięcie wszelkich niemal biograficznych danych Santiaga. Bo cóż wiemy o jego przeszłości? Właściwie tyle tylko, że był rybakiem i że kiedyś jako chłopiec widział Afrykę — „długie, złote plaże i plaże białe, tak białe, że aż oczy bolały”, „wysokie przylądki i wielkie, brunatne góry”. A czyż więcej wiemy o chłopcu, który ze „starym” pływał dotąd i który zapowiada, że znów z nim popłynie? Te opuszczenia, te pominięcia informacji, zdawałoby się - zważywszy na realistyczną konwencję opowiadania - wskazują na jego paraboliczny charakter. Adolfo Luque Przypowieść zazwyczaj odwołuje się do symbolu. Tak też dzieje się w Starym człowieku i morzu. Poranione dłonie Santiaga nasuwają myśl o stygmatach, on sam zaś zdaje się przypominać Chrystusa tuż przed i w czasie ukrzyżowania. A walka z marlinem? Czyż nie zyskuje figuratywnego sensu? I czyż nie sugeruje go język narracji, jawnie stylizowany na Biblię? Zapewne, Hemingway odrzucał wszelkie domysły przypisujące mu „z góry” niejako zaplanowaną symbolikę. Mówił przecież: ,,Nikt nigdy nie napisał dobrej książki, wtykając w nią zawczasu wymyślone symbole. Tego rodzaju symbol odstaje od całości jak rodzynek od ciasta. Ciasto z rodzynkami też ma rację bytu, ale zwykły chleb jest lepszy”. Zapewniał: „próbowałem nakreślić prawdziwego starego, prawdziwego chłopca, prawdziwe morze, prawdziwą rybę i prawdziwe rekiny”. Ale w ten sposób odżegnywał się jedynie od symbolicznych intencji, od tego, że siadając do opowiadania, od razu zamierzał nadać mu znaczenie przenośne. Natomiast nie przeciwstawiał się symbolowi, który powstaje jakby mimowolnie, rodzi się uprzednio nie założony, przeświecając poprzez „wiarygodnie” przedstawionych ludzi i „wiarygodnie” zarysowane sytuacje. Na taki symbol godził się dodając - w tym samym wywiadzie - że jeśli starego, chłopca, morze, rybę i rekiny stworzył „dobrze”, nadał im realność, „to będą oni mogli oznaczać wiele rzeczy”. I wiele rzeczy też oznaczają. Mike Gonzalez Toteż figuratywna warstwa opowiadania dysponuje całym szeregiem różnych wykładni, często spierających się ze sobą. Ich punktem wyjścia bywa aluzja do scen z Golgoty. I bywa alegoryczne objaśnienie walki z marlinem. Przywołajmy jedną z nich, która wydaje nam się dobrze utrafiać w ogólne intencje pisarza. W pewnej chwili Santiago mówi: „Nie powinienem był wypływać tak daleko, rybo (...) Ani ze względu na ciebie, ani na siebie samego. Żałuję, rybo”. Mówi to wówczas, gdy rozpoznał już swoją pychę i granicę swych możliwości. Jego walka z marlinem była próbą ich przekroczenia. Santiago poważył się na to, czego osiągnąć nie mógł. Cała jego wyprawa stanowi symbol dążeń do przełamania ludzkiej kondycji, do wydobycia się poza sytuację człowieka w świecie. Santiago podejmuje heroiczny wysiłek. Jest bliski zwycięstwa. Oto zabił wspaniałą rybę i holuje ją teraz ku światłom Hawany. Ale zwycięstwa nie odniesie. Pojawią się rekiny. Rzucą się na nieżywego marlina. Santiago będzie walczył z nimi, aż w końcu opadnie z sił i zobojętnieje. Do przystani dociągnie „długi szkielet wielkiej ryby”, który stanie się „teraz już tylko odpadkiem czekającym, by zabrał go odpływ”. Santiago przegrał, bo chciał przekroczyć to, co człowiekowi dane. Przegrał, lecz nie skapitulował. Wyruszy na następną wyprawę. Przesłaniem Hemingwaya jest bowiem niezmienność ludzkiej kondycji, ale zasadniczą jego wartością będzie nieustający bunt człowieka przeciwko tejże kondycji, wytrwałe, choć daremne próby jej przekroczenia. powyższy tekst: Lech Budrecki Tekst uzupełniają zdjęcia wszystkich baseballistów, których nazwiska pojawiły się na kartach opowiadania. --------------------------------------------------------------------------------------------------------- Stary człowiek imieniem Santiago, zostawia swojego bardzo młodego druha o imieniu Manolin i samotnie wyrusza na połów. Jest wrzesień. Jest to 84 dzień, gdy Santiago nie złowił ani jednej ryby nadającej się na sprzedaż. Wyruszył samotnie bardzo wczesną porą, gdy było jeszcze ciemno, a wrócił nocą z trzeciego na czwarty dzień wyprawy. Bilans: - złowiony marlin o ciężarze ok. 680 kg (1500 funtów) - w drodze powrotnej Santiago zabija cztery rekiny. Gdy raz po raz przypływają kolejne watahy rekinów, Santiago daje sobie spokój. Wie, że nie wygra. Do portu w Tarasie dopływa ze szkieletem ryby. Ostała się tylko głowa i ogon. . OCENA: 7/10 (Bardzo dobra) AUTOR: Ernest Hemingway TYTUŁ: Stary człowiek i morze TŁUMACZENIE: Bronisław Zieliński WYDAWNICTWO: Iskry ILOŚĆ STRON: 72 ROK: 1987 Egzemplarz odratowany przed biblioteczną utylizacją Najpopularniejsze tłumaczenia "Stary człowiek i morze" po rosyjsku: Старик и море. Sprawdź przykładowe zdania, wymowę, gramatyka i słownik obrazkowy.

Zawsze nazywał w myśli morze: la mar, bo tak nazywają je ludzie po hiszpańsku, gdy je kochają, mówią o nim złe słowa, ale zawsze tak, jakby chodziło o kobietę. Niektórzy młodzi rybacy [...] mówili o nim el mar, co jest rodzaju męskiego. Mówili o nim jak o przeciwniku bądź miejscu, bądź nawet wrogu. Ale stary zawsze myślał o nim w rodzaju żeńskim, jako o czymś, co udziela albo odmawia wielkich łask, a jeśli robi rzeczy straszne i złe, to dlatego, że nie może inaczej. "Księżyc działa na nią jak na kobietę" - myślał.

. 148 101 64 237 466 424 232 400

stary czlowiek i morze ty kurwo